BAKIYORUM ŞEHİTLERİMİZE BİRER BİRER!…
Bakıyorum şehitlerimize birer birer.
Birinin evi kerpiçten, birinin duvarları biriketli, birinin evi sanki dersin depremden kalma, birinin başını sokacak bir evi var mı yok mu belli değil.
Bakıyorum şehitlerimize birer birer.
Şehirleri yöreleri farklı; kimisi Türk, kimisi Kürt ama hepsi yoksul, ama hepsi fakir.
Birinin ailesi yeşil kartlı, birinin ailesi oğullarının asker dönüşü iş bulup eve ekmek getireceğine umut bağlamış.
Bakıyorum şehitlerimize birer birer.
Hanları hamamları, köşkleri villaları, ağaları paşaları, tepe yerlerde hatırlı yakınları yok.
Hiçbirinin Teşvikiye’den kalkmıyor / kalkmayacak cenazesi.
Bakıyorum şehitlerimize birer birer.
Neden o sınır karakollarımızın bu denli çürük, bu denli güvenliksiz, bu denli teçhizatsız olduğunu anlıyorum.
