UCUZ BİR İSTİSMAR!…
İnternet andıcı tutuklu sanığı Albay Ziya İlker Göktaş, savunması sırasında, izleyicilerin olduğu bölüme dönüp, annesini ayağa kalkmaya davet ediyor…
İzleyici sıralarındaki başörtülü ve pardösülü kıyafetiyle Göktaş’ın annesi, oğluna el sallıyor..
Sonra tutuklu albay konuşmasına devam ediyor:
“TSK sanki bir şeylerin karşısındaymış gibi gösteriliyor. Biz bunlara çok alınıyoruz. İşte annemi görüyorsunuz. Asıl psikolojik harekat yapılıyorsa TSK’ya karşı yapılıyor!”….
Ne kadar ucuz bir istismar değil mi?
Ne kadar büyük bir fecaati, ne kadar rahatça ifade eden, çarpıtma bir söylem tarzı değil mi?
“Bak benim annem de başörtülü” diyerek, annemizdeki örtünün istismarına kalkışıyoruz..
Kimse TSK’yı farklı göstermeye çalışmıyor albayım..
Sen de biliyorsun, mahkeme salonunda istismara kalkıştığın o annen, orduevlerinden geri çevrilen, kıyafetini değiştirmediği takdirde kapıda bekletilen bir annedir..
Övünülen değil, hastane kapılarında bile kıyafeti sebebi ile hor görülen annedir..
“BENİM DEDEM DE SAKALLIYDI!; BENİM ANNEM DE BAŞÖRTÜLÜYDÜ!” DİYEN HERKESE SÖZÜM…
“Benim annem de başörtülü” diyenleredir sözüm..
“Benim babam da sakallı idi” diyen herkese sözüm.
“Benim dedem, başını seccadeden kaldırmazdı” diyenleredir sözüm.
Babalardaki, annelerdeki o sembollerle, bugün eşlerde, oğullarda, kızlarda, gelinlerdeki farklı sembollerin arasındaki korkunç farkı görüyor musunuz?.
“Nerden nereye gelmişiz” diyerek, kendimizi hiç sorguluyor muyuz?
“Nerden, nereye getirilmişiz?” diyerek, bunun müsebbiblerini arıyor muyuz?
“Bizi, ‘başörtülü anne’den, ‘çıplaklıkta yarışan çocuklar’ seviyesine getirmişler” diyerek, sorumluları sorguluyor muyuz?
İşte sorun burda..
Hepimizin annesi başörtülü..
Hepimizin babası namazlı..
Ya eşimiz? Ya kızımız?
Ya oğlumuz? Ya torunumuz?
Ne oluyor ki, “annemizin kıyafetini örnek olarak gösteriyoruz” da..
Bir tanemiz bile, eşimizi, kızımızı örnek gösteremiyoruz?
Başörtülü olmak, bir örneklik ise..
Anlamı olan, övgü ile karşılanacak bir kıyafet ise..
Niye eskilerde kalanlarımızın hemen hepsinde bu kıyafet var da..
Yenilerimizin hemen hepsinde, bu kıyafet terkedilmiş?
Niçin acaba, söyler misiniz?
Niçin alnı secdeli olmak, hep babalara nisbetle anlatılır da..
Kendimizin alnı, bayramdan bayrama ancak secdeye varır?
Oğlumuzunki ise, “Secde ne ki?” sorusu ile karşılaşır?
Evet, sorun burda işte..
Topluma dayatılan değişim..
Tüm kavganın çıkartıldığı, dönüşüm..
Tartışmaların odak noktası..
Onlarca yıl öncesinde birileri, ninelerimizin, annelerimizin başındaki örtüyü, çocuklarımızda görmek istememiş..
Babalarımızın alnındaki secde izini, çocuklarımızda kaybettirmek istemiş..
Bir operasyon yapmış.
Başarılı da olmuş..
Anneler başka.. Kızları, gelinleri başka..
Babalar başka.. Oğulları, damatları başka..
Ama bu “başkalığı” bile göremiyoruz!
Bu “başkalığın utandıran tablosu”nu, gerçek çizgileri ile göremiyor ve bu korkunç değişimden hicap ile ağlayacağımıza, “Bak benim annem de başörtülü” diyerek, annemizdeki örtünün istismarına kalkışıyoruz..
Alıntı: Ali Karahasanoğlu
