HZ. İBRAHİM VE KARINCANIN HİKAYESİ !…
Nemrud İbrahim peygamber’in ateşte yakılması emrini verdikten sonra meydan yere odunlardan büyük bir yığın yapilmış.
Odunları tutuşturmuşlar sonra. Alevler o kadar yükşelmiş ki bulutların tutuşacağını sanmış çocuklar. Korkmus kaçmış bütün hayvanlar.
İbrahim peygamber’i mancınıkla ateşin tam orta yerine atacaklarmış askerler.
Atacaklarmış ki Nemrud’un bir kral olduğunu anlasın, görsün; bir daha ona karşı gelmesin İbrahim peygamber.
Bu sırada bir karınca ağzında bir damla su ile koşa koşa gidiyormuş. Hem de boyu göklere varan cehennemi ateşe doğru.
Başka bir karınca onun bu telaşını görüp sormuş hemen yanına yanaşıp:
“Bu acelen niye? Nereye böyle?” diye sormuş.
Ağzında bir damla su taşıyan karınca o bir damlayı ellerinin arasına alıp:
“Duymadın mi” demiş. “Nemrud, İbrahim peygamberi ateşte yakacakmış. İşte ateşin olduğu yere su götürüyorum.
Bu sözleri duyan karınca kendini tutamayarak uluorta kahkahalarla gülmeye başlamış.
“Sen şu ateşe dönüp hiç bakmadın mı?” diye sormuş. “Ne kadar büyük. Senin bir damla suyun ona ne yapabilir ki?”
Su taşıyan karınca, “olsun” demiş. “HİÇ OLMAZSA HANGI TARAFTAN OLDUĞUM ANLAŞILIR !”….
HAMİŞ :
Ben bir karıncayım. İbrahim’in düştüğü yangına ağzımla su taşırım.
Biliyorum söndüremem o yangını. Fakat, maksat safım belli olsun…
Haluk Cangökçe..
