SENELER NE ÇABUK GEÇİYOR..
Zaman, insana fark ettirmeden akıyor.
Önce bir sabah uyanıyorsun; dışarıda kuş sesleri, evde kahvaltı telaşı…
Sonra bir bakıyorsun, aynı sesler artık hatıralardan geliyor. Aynı masa, daha sessiz. Aynı aynaya bakıyorsun ama gözlerin, artık başka şeyler anlatıyor.
Eskiden yazlar uzun sürerdi. Şimdi mevsimler bile birbirine karışmış gibi.
Çocukken beklediğin bayramlar, artık takvimde bir yaprak gibi geçiyor. Kalbin hâlâ aynı heyecanla çarpıyor belki ama vücut yavaşlıyor, kelimeler daha dikkatle seçiliyor.
Gençken zaman senin elindeymiş gibi hissedersin. Hayat sanki sonsuz bir yolculuktur. Ama yıllar geçtikçe, zamanın aslında çok nazik ama çok kararlı bir misafir olduğunu anlarsın. Sessizce gelir, sana çok şey bırakır, ama yanında bir şeyler de götürür: hızını, hevesini, bazen sabrını…
Ne zaman bir çocuğun neşeyle koştuğunu görsem, içim hem sevinçle hem hüzünle dolar.
Çünkü bilirim; o çocuk da bir gün duracak. Bir gün “vakit ne çabuk geçti” diyecek. Belki benim gibi pencereden dışarıyı izleyip eski zamanları anımsayacak.
Ama zaman, sadece alan bir şey değildir. Bize biriktirme fırsatı verir: anılar, dostluklar, sevgiler, dersler…
Eğer dolu dolu yaşadıysan, geriye dönüp baktığında geçen yıllar üzmez seni. Aksine, “iyi ki”lerle dolu bir geçmişin sıcaklığı sarar içini.
Seneler ne çabuk geçiyor, evet. Ama her biri bir sayfa, her biri bir satır.
Biz o satırları nasıl doldurduğumuza bakmalıyız.
Çünkü zaman geçer ama anlam, bizde kalır.
Gerçekten de… “Seneler ne çabuk geçiyor” cümlesi, çoğu insanın iç geçire geçire söylediği, zamanın gizli hızına dair bir fark ediştir.
Bir bakmışsın çocukluk, bir öğle uykusu gibi geçmiş.
Gençlik, sabah koşusu gibi…
Şimdi aynaya baktığında tanıdık ama değişmiş bir yüz var karşında.
Bir zamanlar “daha çok vaktim var” dediğin her şey, şimdi bir “keşke” ile kıyıya vuruyor.
Saatler geçerken fark edilmiyor, ama seneler geçerken birden fark ediliyor.
Zaman, sessiz çalışıyor — alıyor, eksiltiyor, ama öğretiyor da…
Seneler çabuk geçiyor, evet.
Ama her biri bir anlam, her biri bir iz…
Dönüp baktığında ne dolu dolu bir hayat yaşadığını fark ediyorsan,
işte o zaman zaman sana dost olmuş demektir….
Gençlik, sabah koşusu gibi…
Şimdi aynaya baktığında tanıdık ama değişmiş bir yüz var karşında.
Bir zamanlar “daha çok vaktim var” dediğin her şey, şimdi bir “keşke” ile kıyıya vuruyor.
Saatler geçerken fark edilmiyor, ama seneler geçerken birden fark ediliyor.
Zaman, sessiz çalışıyor — alıyor, eksiltiyor, ama öğretiyor da…
Seneler çabuk geçiyor, evet.
Ama her biri bir anlam, her biri bir iz…
Dönüp baktığında ne dolu dolu bir hayat yaşadığını fark ediyorsan,
işte o zaman zaman sana dost olmuş demektir….
—
14.05.2025
